Er stond een slak op het boekje van afgelopen zondag. De slak stak zijn voelhorens uit. Kom opnieuw tevoorschijn, dat was het thema van Helma’s viering. “Eerst je voelhoorns uitsteken, en dan…..verwonderd om je heen kijken.” Helma had een prachtige zachte kracht opgeroepen om ons aan te moedigen van de negatieve ervaringen in ons leven en van de aardse beperkingen te leren. Met zachte kracht kunnen we afscheid nemen van het gevecht en blijven groeien.
Na deze uitnodiging repte ik mij van De Duif naar een andere kerk: Vrijburg in Amsterdam-Zuid, waar de Indiaanse sjamaan Emaho al een paar dagen les gaf. Ik schoof de laatste dag aan. Hij danste met zijn leerlingen en gaf hen een vuurdoop, aangevuurd door drums en een didgeridoo.
“Vermaak”, zei Emaho aan het eind van zijn sessie, “dat zijn we gewend. We zijn gepokt en gemazeld door een wereld van entertainment, waarin we op afstand ons niet echt laten raken.” Hij had me aangekeken en tegen me gezegd dat het niet eenvoudig was zo’n eerste keer. Hij vermoedde dat ik bang was geweest en daarom niet had deelgenomen aan de sjamanistische dans en het vuurdoopritueel. Ik vouwde mijn handen en boog. Bang nee, maar afstand ja, ik had afstand gevoeld. De sfeer was vreemd geweest, het zweet, de bellen en de kralen zetten me op afstand.
We bidden in De Duif, we mediteren en luisteren. We nemen ook deel door te zingen en brood en wijn te delen met elkaar. We worden geraakt in De Duif, maar voorzichtig. Dansen in een viering – daar kijken we naar als er een danser is uitgenodigd. Maar zelf: nee, dansen dat doen we niet in de kerk. Dopen gaat met water en het gebeurt ook maar eens in je leven. Een vuurdoop is voor ons iets figuurlijks. De sjamaan trekt iedereen mee. Hij roept stevige aardse krachten op, hij laat iedereen stampen en schreeuwen, hij blakert je voorhoofd door hete was en vuur. Je wordt geraakt in je passie en liefde voor het leven en de aardse krachten. Hij wil je hart openen, en je krachtig laten handelen uit liefde. Niet om op afstand te blijven, maar erin mee te gaan! Ik zag zijn wildheid en zijn zachtheid, ik zag de overgave bij zijn leerlingen, hun stilte te midden van de drums. Ik zag de kinderen zich vol vertrouwen overgeven. Ik werd geraakt.
Een slak komt heel voorzichtig tevoorschijn, hij betast en proeft zijn wereld. Een slak kan helemaal geen afstand houden, hij kan alleen voorzichtig zijn of zich terugtrekken. Maar als hij er is, is hij er helemaal.